TEORI ASAS
PEMEROLEHAN BAHASA
Terdapat dua aliran utama yang
berkaitan dengan pemerolehan bahasa kanak-kanak, iaitu behavioris dan mentalis.
Kedua-dua aliran ini saling bertentangan dan mempunyai pegangan tersendiri
dalam menghuraikan fenomena yang berhubung dengan pemerolehan bahasa
kanak-kanak, terutama yang berkaitan dengan proses mental.
i.
Teori Behavioris
Ahli psikolinguistik yang
berpegang pada aliran teori behaviorisme melihat aspek tingkah laku sebagai
asas pemerolehan bahasa kanak-kanak. J.B. Watson (1913) dalam mengukuhkan
kenyataan mengenai konsep tingkah laku, berpendapat bahawa pemikiran itu adalah
tabiat motor dalam larins (Slobin terj. Ton, 1992). Golongan ini menekankan
bahawa pemerolehan bahasa itu merupakan hasil daripada pengulangan yang
berterusan sehingga kanak-kanak memperoleh sesuatu kata. Sepanjang proses ini
kanak-kanak akan diberikan pelbagai bentuk ganjaran, seperti pujian, ciuman,
tepukan atau hadiah. Proses ini melibatkan proses mekanis semata-mata tanpa
mengambil kira proses mental.
Menurut Zulkifley (1994),
golongan ini menganggap perkembangan penggunaan fonologi ialah hasil
perkembangan kognitif dan interaksi psikososio antara kanak-kanak dengan
persekitaran tempat mereka wujud dan begitu juga dengan pemerolehan sintaksis
yang ditafsirkan sebagai hasil interaksi antara kanak-kanak dengan penjaga
mereka.
Kajian daripada golongan
ini cuba membuktikan bahawa penguasaan bahasa kanak-kanak hasil peniruan dan
menolak kepentingan Alat Pemeroleh Bahasa atau Language Acquiring Device (LAD). Rangsangan adalah penting dan
menghasilkan tindak balas daripada kanak-kanak tersebut. Menerusi hubungan ini,
orang dewasa dikatakan memberi rangsangan untuk peniruan dan akan menghasilkan
hubungan rangsangan – gerak balas (S-R). Teori ini dikaitkan apabila
membincangkan teori pemerolehan dan dipegang oleh ahli psikologi seperti
Pavlov, Thorndike, Watson dan Skinner.
Teori behavioris menganggap
perkembangan penguasaan sistem fonologi ialah hasil langsung daripada system
kognitif dan perkembangan sistem kognitif dan kemajuan interaksi piko-sosio
antara kanak-kanak dengan persekitaran di mana mereka wujud. Ahli-ahli
behavioris seperti Bruner (1975) dan Bates (1976) telah menjalankan kajian
untuk memperlihatkan kepentingan interaksi-interaksi sosial yang awal antara
kanak-kanak dan ibu bapa serta orang-orang dewasa yang lain. Kanak-kanak
menguasai konsonan-konsonan yang mudah ditiru terlebih dahulu daripada
bunyi-bunyi konsonan yang lebih sukar ditiru. Ahli-ahli behavioris menyimpulkan
bahawa penguasaan bunyi-bunyi bahasa dan sistem fonologi yang berkaitan
dengannya ialah hasil daripada proses rangsangan dan gerak balas.
ii.
Teori Mentalis
Bagi golongan mentalis
pula, penguasaan bunyi-bunyi bahasa tidak dianggap berlaku menerusi proses
peniruan semata-mata, tetapi ia dianggap melibatkan organisasi-organisasi minda.
Teori ini melihat bahasa mempunyai hubungan yang rapat dengan minda. Seseorang
kanak-kanak dikatakan telah dibekalkan dengan alat yang dinamakan Alat
Pemeroleh Bahasa atau Language Acquiring
Device (LAD) sejak lahir seperti yang disarankan oleh Chomsky (1957, 1968).
Menurutnya lagi, “data linguistik utama” iaitu pertuturan tidak boleh menjadi
punca kebolehan berbahasa. Pemerolehan bahasa hanya mungkin jika kanak-kanak
menerima tugas itu sebagai persediaan kaedah tertentu untuk memproses data
jenis itu dan membentuk jenis struktur bahasanya (Slobin, terj. Ton, 1992)
Menurut Zulkifley (1994),
semenjak lahir kanak-kanak dikatakan sudah mampu menganalisis , membuat dan
merumus sesuatu peraturan bahasa. Tugas kanak-kanak bukanlah mendapatkan rumus
bahasa ibundanya namun sekadar menyesuaikan rumus yang terkandung dalam nahu
universal dan nahu pertamanya.
Secara perbandingannya,
paradigma atau kerangka ilmu yang dipegang oleh ahli-ahli behavioris dan
mentalis adalah berbeza kerana tanggapan mereka yang berlainan terhadap minda
dan persoalan tentang apakah bahan yang sepatutnya menjadi tumpuan semasa
menjalankan penyelidikan linguistik, khususnya psikolinguistik. Menurut Steinberg
(1982), seseorang pengkaji itu dapat dikenal pasti sebagai ahli mentalis atau
behavioris dengan cara melihat bagaimana beliau menjawab tiga soalan yang
berikut, iaitu:
1. Adakah
manusia mempunyai minda?
2.Jika
manusia mempunyai minda, adakah mindanya mempengaruhi tingkah laku fizikalnya?
3.Haruskah
bahan kajian psikolingi dan linguistik, meliputi bahan yang subjektif dan yang
persendirian sifatnya?
Jika seseorang pengkaji itu
memberi jawapan yang positif (ya) kepada ketiga-tiga soalan di atas, beliau
tergolong ke dalam golongan mentalis. Sebaliknya, jika seseorang pengkaji
memberikan jawapan yang negatif (tidak) kepada mana-mana soalan di atas, beliau
tergolong ke dalam golongan behavioris.
